بیا مرا ببر ای عشق با خودت به سفر

                               مرا ز خویش بگیر و مرا ز خویش ببر

مرا به حیطه ی محض حریق دعوت کن

                              به لحظه لحظه ی پیش از شروع خاکستر

به آستانه ی برخورد ناگهان دو چشم

                              به لحظه های پس از صاعقه، پس از تندر

به شب نشینی شبنم، به جشنواره ی اشک

                              به میهمانی پرشور چشم و گونه ی تر

به نبض آبی تبدار در شبی بی تاب

                              به چشم روشن و بیدار خسته از بستر

من از تو بالی بالا بلند می خواهم

                              من از تو تنها بالی بلند و بالا پر

من از تو یال سمندی، سهند مانندی

                              بلند یالی از آشفتگی پریشان تر

دلم ز دست زمین و زمان به تنگ آمد

                              مرا ببر به زمین و زمانه ای دیگر

قیصر امین پور

من دلم می‌خواهد

خانه‌ای داشته باشم پر دوست،

کنج هر دیوارش

دوست‌هایم بنشینند آرام

گل بگو گل بشنو…؛

هر کسی می‌خواهد

وارد خانه پر عشق و صفایم گردد

یک سبد بوی گل سرخ

به من هدیه کند.

شرط وارد گشتن

شست و شوی دل‌هاست

شرط آن داشتن

یک دل بی رنگ و ریاست…

بر درش برگ گلی می‌کوبم

روی آن با قلم سبز بهار

می‌نویسم ای یار

خانه‌ی ما اینجاست

تا که سهراب نپرسد دیگر

” خانه دوست کجاست؟"

فریدون مشیری